In maart vertelde ik over garen dat ik gesponnen had met een kerndraad, waar ik mee wou gaan naaldbinden. Dat heb ik nu gedaan.
Naaldbinden is aan de ene kant prachtig omdat het niet gaat rafelen als er een gat in komt. Aan de andere kant is dat ook precies de reden dat als je een fout maakt, je elke steek individueel mag uithalen, aan het uiteinde trekken trekt het alleen maar strakker. Proeflapjes uithalen zit er dus niet echt bij, dus probeer ik er meestal arm of polswarmers van te maken.
Laat dat nu precies zijn wat ik wou maken en dat is ook deels gebeurd, maar laten de proeflapjes nou toch echt te strak zijn voor mijn polsen, die zijn nu van een nichtje die ze wel past en er erg blij mee is.
Poging twee werd te ruim voor armwarmers, dus toen besloot ik er beenwarmers van te maken En ik ben erg blij met het resultaat.
Dat ik de york steek, ook wel coppergate steek genoemd, voor het eerst deed zal vast een grot deel zijn van waarom ik moeite had met het inschatten van de stekenverhouding.
English
Nålbound legwarmers
In march I told you about the yarn I’d spun with a core thread, that I planned to use for nålbinding. So I did!
Nålbinding is great in that if you get a hole it doesn’t unravel, but that is also the reason why it’s not so great if you make a mistake, for you have to undo each stitch individually.
So for making gauge swatches in nålbinding I tend to try to make them good as wristwarmers. ( I make pairs of gauge swatches in nålbinding for this reason)
That is exactly what I did for this project, but the gauge swatches came out too tight for my own wrists, so they got gifted to my niece.
Although I thought I had a good grasp of the stitch gauge, I did not! The planned arm warmers now got too wide, but I was happy to see that it would work as legwarmers, so the arm warmers got benched and legwarmers were in!
I think that using the york stitch, or coppergate stitch as it’s also called, which I’d never used before, was the reason why I had trouble with the gauge.